Rękopisy znalezione w mojej kiesie

Deliondil

Nasz klanowy Bard Hequimesh zaprasza do wysluchania jego opowiesci!

Hequimesh

Co mnie ominęło i dlaczego warto uczestniczyć w następnych walkach.

Listopadowe harce wg. Kruka.

Wojny terytorialne: Jako odbijający - pierwszą godzinę poświęciliśmy na zbiorowym autogwałcie, młócąc zadanie. Długi czas operacji, bezczynność i spocone pachy Mrocznych Najemników sprawiły, że morale wojska podupadło.
Jednak, hosanna, zdołaliśmy wziąć się w garść i stanąć przed twierdzą stolYcy - wpierw Aden, później Elmore. Po emocjonujących i zaciętych walkach udało nam się "wytargać" dwa proporce: Karangutanów i Mroczniaków.
Niestety, nasza Lilia na błękitnym tle dalej spoczywa w mrokach skrzyni z bielizną UrgShaka.

Oblężenia: Emocje od początku do samego końca. Tak jak poprzedniego wieczoru, Jezioro pod dowództwem Deliondila i Saurona wystawiło dwie niepełne drużyny (brakowało tancerzy, ojjj brakowałoo).
Pierwszy dzwon oznajmiający rozpoczęcie starcia zagłuszyło ostre i gwałtowne demolowanie prawego muru. Chwilę później, zaskoczeni atakiem jak dziwka z Alzhaimerem, zorientowaliśmy się kto nam siedzi na karku. To nikt inny jak Erkir i Morix na szale, wspierani przez resztę MM-owskiej zbieraniny. Na nasze nieszczęście, gdy już zdołaliśmy się zorganizować i wyciąć te towarzystwo - zdołali rozbić połowę życia naszych pięknych dębowych drzwi do sali tronowej.
Nie pozostało nam nic innego, jak zawołać kapitana i pozwolić Szalonym Kelitrom przechwycić zamek w celu regeneracji i odbudowy fortyfikacji. Po kilku perturbacjach, związanych z ponowną szarżą MoreMoherowatych - Kednau przejął zamek, dzięki czemu dość sprawnie i szybko udało nam się odzyskać w pełni funkcjonujący zamek.
W między czasie - Mjolnirce położyły łapę na zamku Rune, skutecznie odciągając Necki.
Wracając na diońskie wzgórza - Klnąc na Sathrila i złą pogodę, jedną z drużyn wysłaliśmy do Giran, by wspomóc Duchy Duchów w przejęciu zamku naszych najeźdźców. Niestety - stawiali dość silny opór, który uniemożliwił nam (nawet po kilkukrotnych uderzeniach) przedarcia się chociażby na dziedziniec.
Chwilę później i tak zostaliśmy zmuszeni do powrotu na nasze włości, alarmowani inwazją wojsk nieprzyjaciela. Po odparciu ataku nie cieszyliśmy się jednak długo - na 15 minut przed końcem oblężeń, Mjolnirce straciły zamek, co spowodowało przerzucenie połowy wojsk Necce, AC i MM do nas.
Piekło się rozpętało. Odpieraliśmy ataki, jak tylko mogliśmy, jednak wróg parł naprzód. W ostatnich chwilach, gdy nie pozostawało nam nic innego jak wycofanie do miasta, szybkie zebranie sił i natarcie ostatniej szansy, zostaliśmy wsparci przez oddział Karanów. Na nasze szczęście - zdołaliśmy przerwać koronację, na 10 sekund przed końcem walk.
Podsumowując - zachowane status quo w posiadaniu zamków.